LABREGOS DE TERRA ADENTRO.

Asi  fixo do seu corpo miúdo

de muller espida

bandallo de campá

cousa sen vida

que chama por nos  alende dos silencios esquecidos

dos tempos mornos.

Rebulindo no enxido,

nas leiras condenadaa á sueira

ó esforzo do traballo malparido

ca besta de cárrega

padece o cansanzo do fastio

e da miseria e sufre polos fillos

en fame consumidos de dia en dia.

E xa nin sequera chora bágaos quentes

de miseria e sangue

porque sinte que non paga a pena.

Levanta os ollos e busca novas terras

no pais dos soños

nos ceos negros de tizòn

e berra o puño en alto

¡¡¡maldita sexa.¡¡¡¡ , coma si nada.

O home entre tanto ollla as mulleres da casa

ateigado de millo a brazados

que han de encher o celeiro

de pinocas despois do esfollado

deixando no horreo os corbellóns

e a molenda por facer  fariña

no que agachar a fame dos corpos

e a amargura agrea  da miseria.

Soños de labregos

pobre xente nesta terra ingrata e dura

terra de furnas, de lamas e traballo

osos en cinza ateigados

de xente malparida e abandonada 

no baleiro ruin do vento nordés

que arrastra as bágoas,

coma as folliñas marelas dos castiñeiros

no outono desta vida que vendemos.   

---AS FOTOS DE TOM VAN VILET, foron tomadas en Agolada nos anos sesenta do seculo pasado.